Kapag Naiisahan Ako ng Aking Diyos
ni Raquel E. Sison-Buban

Madalas kong kontrolin ang mga bagay-bagay at pangyayari sa buhay
ko dahil ayokong-ayokong pumapalpak. Kasi takot akong mawala at
mawalan. Takot akong mawala sa sirkulasyon ng dati nang nakagawiang
ritmo ng buhay. Takot din akong mawalan nang ini-enjoy na pribilehiyo at
istatus sa buhay. Kaya gusto kong kontrolado ko ang lahat ng bagay sa aking
buhay.
Ano ang iyong
nadama?
Ano ang binago nito
sa iyong pag-uugali?
Bakit mo ibabahagi
sa iba na basahin ito?

Madalas ko ring makita ang sarili kong walang kontrol – lalo na kapag
ginagawa ko ang isang bagay na gustong-gusto kong gawin, o mga bagay na
gustong-gusto kong mapasaakin; maging materyal man o hindi. Bunga ng
mga ito, madalas mangyari sa akin ang mga labis kong kinatatakutan: ang
pumalpak, ang mawala, at mawalan.
Madalas matuklasan na ang may pakana at may kagagawan ng lahat
ng ito ay ang aking Diyos. Sa likod ng lahat ng mga pangyayaring ito sa aking
buhay ang aking Diyos ang siyang nanggugulo sa akin sukat masira ang
lahat ng plano ko sa buhay. Sa tuwing, ako’y madidismaya sa kapalpakan ng
isang plano, madalas kong maisip na, “Naisahan na naman ako ng aking
Diyos!”
Madalas hinahanap ko sa aking sarili ang dahilan kung bakit sa kabila
ng katotohanang ito, hindi pa rin ako matuto-tuto. Plano pa rin nang plano
kahit alam ko namang malaki ang posibilidad na hindi naman ito matutuloy
dahil guguluhin na naman ito ng aking Diyos. Pilit ko pa ring kinokontrol ang
mga bagay kahit alam kong hindi ito nakatutulong sa akin.
Simple lang naman ang gustong sabihin ng aking Diyos. Kailangan
kong ibigay ang lahat ng aking pananalig at pag-asa sa Kaniya. Kailangang
hayaan ko ang Kaniyang kamay na siyang magplano para sa akin.
Kailangang ipaubaya ko sa Kaniya ang plano dahil ang totoo, Siya ang
pinakamahusay na arkitekto ng buhay.
Simple pero mahirap gawin. Gayunman, puwedeng gawin. Lalo’t
hahayaan ko ang aking sariling matakot sa mga dati ko nang kinatatakutan:
ang mawala at mawalan. Eh, ano nga kaya kung mawala ako at mawalan?
Eh, ano nga kaya kung talagang hindi ko na makikilala ang aking sarili dahil
maiiba ang nakagawiang leybel sa akin na ikararangal ko? Eh, ano nga kaya
kung maging palpakin ako? Teka, lalo yata akong natatakot. Pero huhulihin
ko ang aking sarili at paalalahanan, hindi naman iyan ang ibig mangyari sa
akin ng aking Diyos.
Hindi naman ibig ng Diyos na maging palpakin ako. Sa halip, ibig Niya
akong magtagumpay – ibang depinisyon nga lamang siguro ng tagumpay.
Tagumpay na di materyal. Tagumpay na magpapalakas sa aking kahinaan.
Tagumpay laban sa takot. Tagumpay laban sa hindi maipaliwanag na
pagkahumaling sa pagkontrol. Tagumpay na sa kabila ng kabiguan ay makita
ang sariling may bakas pa rin ng tagumpay. Tagumpay na kung kumawala sa
dikta ng nakagawiang ritmo ng buhay. Tagumpay na bukod-tanging ang aking
Diyos lamang at ako ang makauunawa.
Kaya madalas, iniimbitahan ko na ang aking Diyos na bulabugin ako
sa aking buhay.