ang malalabay na sanga, “Kultura: Ang Pamana ng Nakaraan,Regalo ng Kasalukuyan, at Buhay ng Kinabukasan”, Ang Pagbabalik, Sitti Nurhaliza: Ginintuang Tinig at Puso ng Asya

Ang Malalabay na Sanga
Kung ang ugat ng puno ay tulang naglalarawan, ano kaya ang
magiging mga sanga? Tukuyin batay sa babasahing bahagi ng tula na
pinamagatang “Elehiya para kay Ram” na isinulat ni Pat V. Villafuerte, ang
mga katangian ng mga salita ayon sa pagkakagamit at pagkakabuo ng
bawat taludtod. Ilista ang mga katangiang iyong mapupuna kaugnay ng tula
sa mga sanga ng mga puno upang unti-unting yumabong ang kaalaman natin
kaugnay nito.
Kung ang kamatayan ay isang mahabang paglalakbay
Di mo na kailangang humakbang pa
Sapagkat simula’t simula pa’y pinatay ka na
Ng matitigas na batong naraanan mo
Habang nakamasid lamang
Ang mga batang lansangang nakasama mo
Nang maraming taon.
Silang nangakalahad ang mga kamay
Silang may tangang kahon ng kendi’t sigarilyo
Silang may inaamoy na rugby sa madilim na pasilyo.
Sa pagitan ng maraming paghakbang at pagtakbo
Bunga ng maraming huwag at bawal dito
Sa mga oras na nais mong itanong sa Diyos
Ang maraming bakit at paano
Ay nanatili kang mapagkumbaba at tanggaping ikaw’y tao
At tanggapin ang uri ng buhay na kinagisnan mo.
Buhay na hindi mo pinili dahil wala kang mapipili.
Buhay na di mo matanggihan dahil nasa mga palad mo
Ang pagsang-ayon, ang pagtango at pagtanggap
Bilang bagong ama ng lima mong nakababatang kapatid.



Naririto ang tulang isinulat ni Pat V. Villafuerte na pinamagatang
“Kultura: Ang Pamana ng Nakaraan,Regalo ng Kasalukuyan, at Buhay ng
Kinabukasan”
Tuklasin mo kung paano niya inilarawan ang kultura sa
magkakaibang panahon at upang malaman mo kung paano naiiba ang tulang
naglalarawan sa iba pang uri ng tula ayon sa layon.
KULTURA: Ang Pamana ng Nakaraan, Regalo ng Kasalukuyan,
at Buhay ng Kinabukasan
ni Pat V. Villafuerte

NOON, ang bawat paghakbang ay isang pagtalunton,
isang pagtahak sa matuwid na landas upang marating ang paroroonan
gaano man ito kalapit, gaano man ito kalayo
gaano man ito kakitid, gaano man ito kalawak
kaunti man o marami ang mga paang humahakbang
mabagal man o mabilis, pahintu-hinto man o tuloy-tuloy
ang bawat paghakbang ay may patutunguhan.
ang bawat paghakbang ay may mararating.
ang bawat paghakbang ay may pagsasakatuparan.
hindi na mabilang ang paghakbang na naganap sa ating kasaysayan
paghakbang na pinuhunanan ng pawis, dugo at luha
paghakbang na kinamulatan ng maraming pagsubok,
pangamba at panganib
Note to tha artist: Drowing ng isang balde na may mga nahuhulog na
salitang “salita” sa loob nito.
DRAFT
March 24, 2014
48
mula pa sa panahon ng kawalang-malay
hanggang sa panahon ng walang humpay na pananakop,
digmaan at kasarinlan
at hanggang sa kontemporaryong panahon ng makinasyon
sumibol ang kayraming kulturang sinangkutsa sa ating diwa’t kamalayan
kulturang may ritmo ng pag-awit, may kislot ng pagsayaw,
may haplos ng pag-aalay, may lambing ng panunuyo
at tangis ng pamamaalam.
ito ang ating tinalunton, ito ang bunga ng ating paghakbang:
ang kulturang ipinamana sa atin ng nakaraan.
NGAYON, sa panahon ng pagkamulat at maraming pagbabago,
binhing nakatanim ang maraming kulturang
nag-uumapaw sa ating diwa
nagbabanyos sa ating damdamin
nag-aakyat sa ating kaluluwa
sinubok ng maraming taon
inalay sa mga bagong sibol ng panahon
anumang kulay, anumang lahi, anumang edad, anumang kasarian
ang kultura’y pinayayabong
nang may halong sigla at tuwa,
nang may kasalong pagsubok at paghamon
kulturang sinusuyod ng kapuri-puring ugali at marangal na kilos
kulturang inihahain ng pagsamba’t prusisyon
kulturang sinasalamin ang pasko’t pistang-bayan
kulturang pinaaawit ng pasyon at pagsasabuhay ng Poon
kulturang patuloy na sumisibol at ipinapupunla ng tradisyon:
pampamilya, pang-eskuwela, pampolitika, panrehiyon at pambansa
na dinilig ng maraming pagpapaalala, paggabay at patnubay
at pinayaman ng makukulay na karanasan
kulturang inihain at tinanggap, sinunod at isinakatuparan
ito ang regalo ng kultura
regalo ng kasalukuyan.
BUKAS, ang kulturang itinudla ng nakaraan
at inireregalo ng kasalukuyan ay bubuhayin ng kinabukasan
at mananatiling repleksyon ng kabutihan
kulturang gagalang sa mga bata’t matanda
kulturang rerespeto sa mga babae’t may kapasanan
kulturang luluklok ng pagbabayanihan at pagkakapatiran
kasaliw ng mga awiting bayan at katutubong sayaw
katali ng pagsasadula’t pagbabalagtasan
diwang marangal ang ipupunla. kariringgan ng maraming wika
magkakapantay sa kalayaan at karapatan
magsasama-sama, magkakapit-bisig, magtutulung-tulungan
habang patuloy na humahakbang upang galugarin pa
ang kulturang pagyayamanin ng ating lahi
ng lahing magiting
ng lahing kapuri-puri
ng lahing marangal.



Ang Pagbabalik
ni Jose Corazon de Jesus

Babahagya ko nang sa noo’y nahagkan,
Sa mata ko’y luha ang nangag-unahan;
Isang panyong puti ang ikinakaway,
Nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan:
Sa gayong kalungkot na paghihiwalay,
Mamatay ako, siya’y nalulumbay!
Nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas
Pasigaw ang sabing, “Magbalik ka agad!”
Ang sagot ko’y “Oo, hindi magluluwat!”
Nakangiti akong luha’y nalaglag...
At ako’y umalis, tinunton ang landas,
Nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak;
Lubog na ang araw, kalat na ang dilim,
At ang buwan nama’y ibig nang magningning:
Maka orasyon na noong aking datnin,
Ang pinagsadya kong malayang lupain:
Kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim,
Ang nagsisalubong sa aking pagdating.

Sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok,
Pinatuloy ako ng magandang loob;
Kumain ng konti, natulog sa lungkot,
Ang puso kong tila ayaw nang tumibok;
Ang kawikaan ko, “Pusong naglalagot,
Mamatay kung ako’y talaga nang kulog!”
Nang kinabukasang magawak ang dilim,
Araw’y namimintanang mata’y nagniningning;
Sinimulan ko na ang dapat kong gawin:
Ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim;
Nang magdidisyembre, tanim sa kaingin,
Ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin.
At ako’y umuwi, taglay ko ang lahat,
Mga bungang-kahoy, isang sakong bigas;
Bulaklak na damo sa gilid ng landas,
Ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag;
Nang ako’y umalis, siya’y umiiyak...
O, marahil ngayon, siya’y magagalak!
At ako’y lumakad, halos lakad takbo,
Sa may dakong ami’y meron pang musiko,
Ang aming tahana’y masayang totoo
At nagkakagulo ang maraming tao...
“Salamat sa Diyos!” ang nabigkas ko,
“Nalalaman nila na darating ako.”
At ako’y tumuloy... pinto ng mabuksan,
Mata’y napapikit sa aking namasdan;
Apat na kandila ang nangagbabantay;
Sa paligid-ligid ng irog kong bangkay;
Mukha nakangiti at nang aking hagkan;
Para pang sinabi “Irog ko, paalam!”



Sitti Nurhaliza: Ginintuang Tinig at Puso ng Asya
ni Jan Henry M. Choa Jr.

Isa sa pinakamahusay na mang-aawit sa Asya si Sitti Nurhaliza mula
sa bansang Malaysia. Nagkamit siya ng iba’t ibang parangal sa pag-awit hindi
lamang sa kaniyang bansa kundi maging sa pang-internasyunal na
patimpalak. Isa na rito ang titulong “Voice of Asia” nang makamit niya ang
Grand Prix Champion mula sa Voice of Asia Singing Contest na ginanap sa
Almaty, Kazakhstan.
Labing-anim na taong gulang siya nang pumasok sa larangan ng pagawit.
Dahil sa likas na talento sa pag-awit, narating niya ang rurok ng
tagumpay bilang multiple-platinum selling artists sa Malaysia. Sinundan ito ng
mga di-mabilang na pagkilala mula sa mga prestihiyosong gawad-parangal
tulad ng MTV Asia, Channel V, Anugerah Juara Lagu Malaysia.
Hindi lamang sa pag-awit nakilala si Sitti. Siya rin ay isang manunulat
ng awit, record producer, presenter o modelo at mangangalakal. Sa
katunayan, siya ay nagmamay-ari ng produktong Ctea, isang tsaa sa
Malaysia. Mayroon din siyang sariling production company, Sitti Nurhaliza
Production na nasa larangan ng entertainment.
Siya rin ay itinuturing na isa sa
pinakamaimpluwensyang tao at pinakamayamang
artista sa Malaysia.. Sa kabila ng pagiging sikat at
mayaman ay hindi nalilimutan ni Sitti Nurhaliza ang
magkawanggawa. Nakikibahagi at nakikiisa siya sa
maraming gawaing-kawanggawa sa loob at labas
ng Malaysia. Ito ay isa sa maganda niyang
katangian. Marunong siyang tumulong sa kaniyang
kapuwa bilang pagbabalik-biyaya sa kaniyang mga
tinatamasa.
Tunay na ipinagmamalaki si Sitti Nurhaliz ang kaniyang mga
kababayan bilang Asyano na may sadyang husay sa pagkanta at may
natatanging kontribusyon sa larangan ng musika. Ang kaniyang magandang
tinig at mabuting kalooban bilang isang babaeng Muslim na mang-aawit ay
isa lamang sa mga katangiang nagugustuhan ng kaniyang mga tagatangkilik.
Isang idolo na may ginintuang tinig at ginintuang puso ng Asya.

ang alamat ni prinsesa manorah, ang buwang hugis-suklay

Ang Alamat ni Prinsesa Manorah
(Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta)

Isang alamat na pasalin-salin sa iba’t ibang panahon at henerasyon
mula noong panahon ng Ayutthaya at nagbigay-inspirasyon kay Haring Rama
V ng Thailand.
Si Kinnaree Manorah ay isang prinsesa ng
alamat ng Thai at ang pinakabata sa pitong anak
na kinnaree ng Haring Prathum at Reynang
Jantakinnaree. Siya ay nakatira sa maalamat na
kaharian ng Bundok Grairat. Ang pitong kinnaree
ay kalahating babae at kalahating sisne. Sila’y
nakalilipad at nagagawang itago ang kani-kanilang
pakpak kung kanilang nanaisin.
Sa loob ng kahariang Krairat (Grairat),
nakatago ang kagubatan ng Himmapan kung saan din namamahay ang mga
nakatatakot na nilalang na hindi kilala sa daigdig ng mga tao. Sa loob ng
kagubatan, nakakubli ang maganda at kaaya-ayang lawa kung saan ang
pitong kinnaree ay masayang dumadalaw lalo na sa araw ng Panarasi
(kalakihan ng buwan). Sa di-kalayuan ng lawa, nakatira ang isang ermitanyo
na nagsasagawa ng kaniyang meditasyon.
Isang araw, napadako ang isang binata habang naglalakbay sa
kagubatan ng Himmapan. Siya ay si Prahnbun. Nakita niya ang pitong
kinnaree na masayang nagtatampisaw sa ilog. Namangha siya sa

nakabibighaning kagandahan ni Prinsesa Manorah. Naisip niya na kung
mahuhuli niya ang prinsesa, dadalhin niya ito kay Prinsipe Suton, ang anak
ng Haring Artityawong at Reyna Jantaivee ng Udon Panjah. Tiyak na
matutuwa ang prinsipe at tuluyang mapapaibig ito sa prinsesa. Ngunit
naitanong niya sa sarili kung paano niya ito mahuhuli.
Alam ni Prahnbun na may ermitanyong nakatira sa malapit ng
kagubatan. Pinuntahan niya ito upang magpatulong sa kaniyang balak. Sinabi
sa kaniya ng ermitanyo na napakahirap ang manghuli ng kinnaree dahil agadagad
itong lumilipad kapag tinatakot. Ngunit naisip ng ermitanyo na may
isang dragon na nakatira sa pinakasulok-sulukan ng kagubatan na maaaring
makatulong sa kanila. Nagpasalamat ang binata sa ermitanyo at
nagmamadaling lumisan upang hanapin ang dragon.
Hindi natuwa ang dragon nang marinig ang balak ni Prahnbun, ngunit
napapayag din itong bigyan niya si Prahnbun ng makapangyarihang lubid na
siyang panghuhuli niya sa Prinsesa Manorah. Nagpasalamat ang binata at
patakbong umalis na dala-dala ang makapangyarihang lubid at patagong
tinungo ang ilog kung saan naglalaro ang mga kinnaree.
Habang abala sa paglalaro ang mga kinnaree, inihagis ni Prahnbun
ang lubid at matagumpay na nahuli si Prinsesa Manorah. Ganun na lamang
ang pagkaawa ng ibang mga kapatid ng prinsesa. Ngunit sila’y walang
nagawa kundi agad-agad na lumipad dahil sa takot na sila rin ay
paghuhulihin.
Itinali nang mahigpit ni Prahnbun ang pakpak ni Prinsesa Manorah
upang hindi makawala at tuluyang madala pabalik sa Udon Panjah at
maibigay kay Prinsipe Suton na noo’y naglalakbay rin sakay sa kabayo
papunta sa kagubatan. Nakasalubong niya si Prahnbun dala-dala si Prinsesa
Manorah. Agad-agad na naakit sa kagandahan ni Prinsesa Manorah ang
prinsipe.
Nang isalaysay ni Prahnbun kay Prinsipe Suton ang dahilan kung bakit
niya hinuli at dinala ang prinsesa sa harap niya, nagpasalamat ang prinsipe at
binayaran siya nito ng napakalaking halaga.
Nagbalik ang prinsipe sa kaniyang palasyo dala-dala si Prinsesa
Manorah kung saan umusbong ang isang tunay na pag-ibig sa isa’t isa. Nang
sabihin ng prinsipe sa kaniyang inang prinsesa at amang hari ang buong
pangyayari, masayang-masaya sila at agad-agad nagbalak na magsagawa
ng kasal para kina Prinsipe Suton at Prisesa Manorah.

Bumalik sila sa palasyo ng Udon Panjah kung saan isinagawa ang
kasal at tuluyang namuhay nang masaya’t matiwasay habambuhay



Ang Buwang Hugis-Suklay
(Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta)

Noong unang panahon, may isang
mangingisda na nagpaalam sa kaniyang asawa na
lumuwas sa kabayanan upang mamili ng mga gamit
sa pangingisda.
Nagpabili ang kaniyang asawa ng kendi para
sa kaniyang anak na lalaki, at isang suklay na hugis
buwan.
Sinabi ng kaniyang asawa na upang hindi niya makalimutan, tumingala
lamang siya sa kalangitan at makikita niya ang buwang hugis-suklay.
Sa araw na iyon, ang buwan ay talaga namang magsisimula nang
maging hugis-suklay.
Nagsimulang humayo ang mangingisda at matapos ang maraming
araw at gabi ng paglalakbay, narating niya ang kabayanan.
Agad-agad niyang binili ang mga kagamitan sa pangingisda at ang
kendi para sa anak. Ngunit sa kasamaang palad, nakalimutan niya ang
ipinagbilin ng asawa na dapat bilhin. Naghalughog siya sa buong tindahan
upang maalala lamang niya ang ipinabili ng asawa. Napansin ito ng
tagapangalaga ng tindahan.
“Maaari ko po ba kayong tulungan?,” tanong ng tagapangalaga sa
mangingisda.
“Hinahanap ko ang ipinabibili ng aking mahal na asawa.” tugon naman
niya.
“Pampapula ho ban g labi?”
“Hindi.”
“Pitaka?”
“Hindi rin.”
“Unan?”
“Unan? Naaalala ko na! Sinabi niyang tumingala ako sa buwan.”
Masayang tugon ng mangingisda. (Sa orihinal na teksto, ginamit ang salitang
spoon upang magkasintunog sa moon. Sa salin na ito, ginamit ng

tagapagsalin ang salitang unan upang maging magkasintunog sa salitang
buwan.)
Tumingala ang tagapangalaga at nakita ang bilog na bilog na buwan
na siya ring nakita ng mangingisda sa kaniyang pagdating sa kabayanan
mula sa mahabang paglalakbay.
“Alam ko na. Makikipagpustahan ako sa ‘yo. Ito ang gusto ng asawa
mong bilhin mo para sa kaniya,” panghahamon ng tagabantay ng tindahan.
Agad-agad na inilagay ng tagabantay ang bilog na bagay sa isang
supot. Binayaran ito ng mangingisda at lumisan.
Sa kaniyang pagdating, nadatnan niya ang nag-aabang niyang asawa,
anak, ang kaniyang ina at ama.
“Kumuha ka ng kendi,” ang sabi niya sa kaniyang anak.
“Natandaan mo ba kung anong ipinabili ko sa ‘yo?,” ang tanong ng
kaniyang asawa.
Masayang itinuro ng mangingisda ang lukbutan na kinalalagyan ng
kaniyang binili para sa asawa.
“Wala naman dito ang suklay na hugis-buwan,” pasigaw na sabi ng
asawa.
Lumapit ang mangingisda sa kinalalagyan ng lukbutan, dinukot ang
supot at inabot sa asawa.
Pinunit ng asawa ang supot at nakita ang sarili sa salamin kasabay ng
panghahamak.
Ganoon na lamang ang pagkabigla ng mangingisda sa naging
reaksiyon ng asawa.
“Bakit ka nagdala ng mia noi? Ito’y isang pang-aalipusta!” pasigaw ng
asawa.
(Ang mia noi ay mga salitang Lao na katumbas ng pangalawang
asawa na mas bata sa unang asawa. Ito’y bahagi ng lipunang Thai at Lao.)
Hinablot ng ina ng lalaki ang salamin at nagwika.

“Nakakadiri ka nga. Nagdala ka ng mia noi, na napakatanda na at
nangungulubot pa. Paano mo ito nagagawa?”
Tumayo ang kaniyang anak na noo’y nakaupo malapit sa kaniyang lola
at hinablot ang salamin.
“Lolo, tingnan ninyo. Kinuha niya ang aking kendi at kinakain pa.”
pagalit na sabi ng bata.
“Tingnan ko nga ang masamang taong ito.” Hinablot ng lolo ang
salamin mula sa bata. “Iniismiran pa ako ng kontrabidang ito! Sasaksakin ko
nga ng aking patalim.”
Inilapag sa sahig ng lolo ang salamin at inundayan ng saksak.
“Sasaksakin din niya ako!” sigaw ng lolo.
Nang makita ito ng lolo, siya’y galit na galit na sinaksak ang salamin at
tuluyang nabasag.
“Ngayon ay hindi ka na makagagambala pa sa kahit sino!” ang sabi ng
lolo.

nang minsang naligaw si adrian, ang ama, anim na sabado ng beyblade

NANG MINSANG NALIGAW SI ADRIAN

(Ito’y kuwento batay sa text message na ipinadala kay Dr. Romulo N.Peralta.

Sa kaniyang muling pagsasalaysay, ang pangalan at ilang mga
pangyayari ay pawang mga kathang-isip lamang.)
Bunsong anak si Adrian sa tatlong
magkakapatid. Siya lamang ang naiba ang
propesyon dahil kapwa abogado ang dalawang
nakatatanda sa kaniya. Dahil may kaya sa buhay
ang pamilya, natupad ang pangarap niyang
maging isang doktor.
Lumaki siyang punong-puno ng
pagmamahal mula sa kaniyang mga magulang at
mga kapatid na nakapag-asawa rin nang
makapagtapos at pumasa sa abogasya. Naiwan siyang walang ibang inisip
kundi mag-aral at pangalagaan ang kaniyang mga magulang.
Matagumpay niyang natapos ang pagdodoktor at hindi nagtagal ay
nakapagtrabaho sa isang malaking ospital. Ngunit sadya yatang itinadhana
na matapos ang dalawang taon mula nang siyang maging ganap na doktor,
pumanaw ang kaniyang pinakamamahal na ina. Naiwan sa kaniya ang
pangangalaga ng ama na noon ay may sakit na ring iniinda.
Malimit siyang mapag-isa sa tuwing nabibigyan ng pagkakataong
makapagpahinga dulot na rin ng hindi niya maiwan-iwanan na ama. Naisin
man niyang magtrabaho at manirahan sa ibang bansa katulad ng kaniyang
mga kapatid, ang katotohanang may nakaatang na responsibilidad sa
kaniyang balikat ang pumipigil sa kaniyang mangibang-bayan upang manatili
sa piling ng ama at alagaan ito hanggang sa kahuli-hulihang yugto ng
kaniyang buhay.
Inggit na inggit siya sa mga kasabayang doktor na nasa kanila nang
lahat ang luho at oras na makahanap ng babaing makakasama habambuhay.
Ayaw rin niyang mapag-isa baling-araw kapag nawala na ang kaniyang ama.
Isang araw, habang nagpapahinga matapos ang halos limang oras na
operasyon, nakatanggap siya ng tawag mula sa kasambahay na
sinusumpong ng sakit ang kaniyang ama. Nagmadali siyang umuwi at sa
kabutihang palad, naagapan naman niya ang ama.
Bahay. Ospital. Bahay. Ospital. Paulit-ulit na takbo ng buhay na
pakiramdam ni Adrian ay matatapos lamang kapag tuluyan nang mawala ang
kaniyang ama. Hindi niya namamalayan, unti-unti niyang nararamdaman ang
pagkaawa sa sarili. Nais niyang makawala sa responsibilidad at magkaroon
ng panahon para sa sarili.
“Daddy, patawad po. Nais ko lamang na lumigaya sa buhay. Nasa
katanghalian na po ako ng buhay ko. Ayaw ko pong mag-isa balang araw
kapag kayo’y nawala.”
Dahan-dahan niyang binuhat ang ama na halos hindi na
makapaglakad nang maayos. Pinasan niya ang ama at isinakay sa kaniyang
kotse. Walang imik na sumama ang ama.
Naglakbay sila nang halos isang oras. Nang sila’y nakarating sa isang
lugar, huminto ang kotse at pinasan ni Adrian ang ama. Tinunton nila ang
daan papasok sa isang kagubatan. Mabigat ang ama kaya paminsan-minsan
ay tumititigil sila sa lilim ng puno upang magpahinga. Wala pa ring imik ang
ama habang binabali ang maliliit na sanga. Napansin niyang tumutulo ang
luha ng anak.
“Bakit ka umiiyak?” tanong ng ama kay Adrian.
“Wala po, Dad.”
Nagpatuloy sa paglalakad si Adrian na pasan-pasan ang ama. Patuloy
rin ang pagtulo ng kaniyang luha. Alam niyang labag sa kaniyang kalooban
ang kaniyang gagawin. Maraming beses din silang tumigil upang magpahinga
at paulit-ulit din ang pagbabali ng ama ng maliliit na sanga ng puno. Napansin
ito ni Adrian.
“Bakit n’yo po binabali ang mga sanga ng puno sa tuwing tayo’y
nagpapahinga, Dad?,” tanong ni Adrian.
Tumugon ang ama na may ngiting namutawi sa kaniyang labi.
“Alam ko nais mo akong iligaw sa loob ng kagubatan. Anak,
palatandaan ito na dito tayo dumaan, para sa pagbalik mo ay hindi ka
maliligaw.”
Lalong bumilis ang pag-agos ng luha ng binata. Walang kaimik-imik,
muling pinasan ni Adrian ang ama at natagpuan ang sariling bumabalik sa
lugar kung saan sila nanggaling.
Alam ni Adrian na hindi na siya maliligaw. Hinding-hindi na.



Ang Ama
(Isinalin sa Filipino ni Mauro R. Avena)

Magkahalo lagi ang takot at pananabik kapag
hinihintay ng mga bata ang kanilang ama. Ang takot
ay sa alaala ng isang lasing na suntok sa bibig na
nagpapatulo ng dugo at nagpapamaga ng ilang araw
sa labi. Ang pananabik ay sa pagkain na paminsanminsa'y
inuuwi ng ama - malaking supot ng mainit na
pansit na iginisa sa itlog at gulay. Ang totoo, para sa
sarili lang niya ang iniuuwing pagkain ng ama,

lamang ay napakarami nito upang maubos niya nang mag-isa; pagkatapos ay
naroong magkagulo sa tira ang mga bata na kanina pa aali-aligid sa mesa.
Kundi sa pakikialam ng ina na mabigyan ng kaniya-kaniyang parte ang lahat -
kahit ito'y sansubo lang ng masarap na pagkain, sa mga pinakamatanda at
malakas na bata lamang mapupunta ang lahat, at ni katiting ay walang
maiiwan sa maliliit.
Anim lahat ang mga bata. Ang dalawang pinakamatanda ay isang
lalaki, dose anyos, at isang babae, onse; matatapang ang mga ito kahit na
payat, at nagagawang sila lang lagi ang maghati sa lahat ng bagay kung wala
ang ina, upang tiyaking may parte rin ang maliliit. May dalawang lalaki,
kambal, na nuwebe anyos, isang maliit na babae, otso anyos at isang dos
anyos na paslit pa, katulad ng iba, ay maingay na naghahangad ng marapat
niyang parte sa mga pinag-aagawan.
Natatandaan ng mga bata ang isa o dalawang okasyon na sinorpresa
sila ng ama ng kaluwagang-palad nito - sadyang nag-uwi ito para sa kanila ng
dalawang supot na puno ng pansit guisado, at masaya nilang pinagsaluhan
ang pagkain na hirap nilang ubusin. Kahit na ang ina nila'y masayang nakiupo
sa kanila't kumain ng kaunti.
Pero hindi na naulit ang masayang okasyong ito, at ngayo'y hindi naguuwi
ng pagkain ang ama; ang katunaya'y ipinapalagay ng mga batang
mapalad sila kung hindi ito umuuwing lasing at nanggugulpi ng kanilang ina.
Sa kabila niyo'y umaasa pa rin sila, at kung gising pa sila pag-uwi sa gabi ng
ama, naninipat ang mga matang titingnan nila kung may brown na supot na
nakabitin sa tali sa mga daliri nito. Kung umuuwi itong pasigaw-sigaw at
padabog-dabog, tiyak na walang pagkain, at ang mga bata'y magsisiksikan,
takot na anumang ingay na gawa nila ay makainis sa ama at umakit sa
malaking kamay nito upang pasuntok na dumapo sa kanilang mukha.
Madalas na masapok ang mukha ng kanilang ina; madalas iyong marinig ng
mga bata na humihikbi sa mga gabing tulad nito, at kinabukasan ang mga
pisngi at mata niyon ay mamamaga, kaya mahihiya itong lumabas upang
maglaba sa malalaking bahay na katabi nila. Sa ibang mga gabi, hindi
paghikbi ang maririnig ng mga bata mula sa kanilang ina, kundi isang uri ng
nagmamakaawa at ninenerbiyos na pagtawa at malakas na bulalas na pagungol
mula sa kanilang ama at sila'y magtatanong kung ano ang ginagawa
nito.
Kapag umuuwi ang ama ng mas gabi kaysa dati at mas lasing kaysa
dati, may pagkakataong ilalayo ng mga bata si Mui Mui. Ang dahila'y si Mui
Mui, otso anyos at sakitin at palahalinghing na parang kuting, ay madalas
kainisan ng ama. Uhugin, pangiwi-ngiwi, ito ay mahilig magtuklap ng langib
sa galis na nagkalat sa kaniyang mga binti, na nag-iiwan ng mapula-pulang

mga patse, gayong pauli-ulit siyang pinagbabawalan ng ina. Pero ang
nakakainis talaga ay ang kaniyang halinghing. Mahaba at matinis, iyon ay
tumatagal ng ilang oras, habang siya ay nakaupo sa bangko sa isang sulok
ng bahay, namamaluktot nang pahiga sa banig kasama ang ibang mga bata,
na di-makatulog. Walang pasensiya sa kaniya ang pinakamatandang lalaki at
babae, na malakas siyang irereklamo sa ina na pagagalitan naman siya sa
pagod na boses; pero sa gabing naroon ang ama, napapaligiran ng bote ng
beer na nakaupo sa mesa, iniingatan nilang mabuti na hindi humalinghing si
Mui Mui. Alam nila na ang halinghing niyon ay parang kudkuran na
nagpapangilo sa nerbiyos ng ama at ito'y nakabubulahaw na sisigaw, at kung
hindi pa iyon huminto, ito'y tatayo, lalapit sa bata at hahampasin iyon nang
buong lakas. Pagkatapos ay haharapin nito at papaluin din ang ibang bata na
sa tingin nito, sa kabuuan, ay ang sanhi ng kaniyang kabuwisitan.
Noong gabing umuwi ang ama na masamang-masama ang timpla
dahil nasisante sa kaniyang trabaho sa lagarian, si Mui Mui ay nasa gitna ng
isang mahahabang halinghing at hindi mapatahan ng dalawang
pinakamatandang bata gayung binalaan nilang papaluin ito. Walang ano-ano,
ang kamao ng ama ay bumagsak sa nakangusong mukha ng bata na
tumalsik sa kabila ng kuwarto, kung saan ito nanatiling walang kagalawgalaw.
Mabilis na naglabasan ng bahay ang ibang mga bata sa inaasahang
gulo. Nahimasmasan ng ina ang bata sa pamamagitan ng malamig na tubig.
Pero pagkaraan ng dalawang araw, si Mui Mui ay namatay, at ang ina
lamang ang umiyak habang ang bangkay ay inihahandang ilibing sa
sementeryo ng nayon may isang kilometro ang layo roon sa tabi ng gulod.
Ilan sa taganayon na nakatatanda sa sakiting bata ay dumating upang
makiramay. Sa ama na buong araw na nakaupong nagmumukmok ay doble
ang kanilang pakikiramay dahil alam nilang nawalan ito ng trabaho.
Nangolekta ng abuloy ang isang babae at pilit niya itong inilagay sa mga
palad ng ama na di-kawasa, puno ng awa sa sarili, ay nagsimulang
humagulgol. Ang balita tungkol sa malungkot niyang kinahinatnan ay
madaling nakarating sa kaniyang amo, isang matigas ang loob pero mabait
na tao, na noon di'y nagdesisyong kunin siya uli, para sa kapakanan ng
kaniyang asawa at mga anak. Dala ng kagandahang-loob, ito ay nagbigay ng
sariling pakikiramay, kalakip ang munting abuloy (na minabuti nitong iabot sa
asawa ng lalaki imbes sa lalaki mismo). Nang makita niya ang dati niyang
amo at marinig ang magaganda nitong sinabi bilang pakikiramay sa
pagkamatay ng kaniyang anak, ang lalaki ay napaiyak at kinailangang muling
libangin.
Ngayo'y naging napakalawak ang kaniyang awa sa sarili bilang isang
malupit na inulilang ama na ipinaglalamay ang wala sa panahong
pagkamatay ng kaniyang dugo at laman. Mula sa kaniyang awa sa sarili ay

bumulwak ang wagas na pagmamahal sa patay na bata, kaya madalamhati
siyang nagtatawag, "Kaawa-awa kong Mui Mui! Kaawa-awa kong anak!"
Nakita niya ito sa libingan sa tabi ng gulod - payat, maputla, at napakaliit - at
ang mga alon ng lungkot at awa na nagpayanig sa matipuno niyang mga
balikat at brasong kayumanggi ay nakakatakot tingnan. Pinilit siyang aluin ng
mga kapit-bahay, na ang iba'y lumayo na may luha sa mga mata at bubulongbulong,
"Maaring lasenggo nga siya at iresponsable, pero tunay na mahal
niya ang bata".
Tinuyo ng nagdadalamhating ama ang kaniyang mga luha at saka
tumayo. Mayroong siyang naisip. Mula ngayon, magiging mabuti na siyang
ama. Dinukot niya sa bulsa ang perang ibinigay ng kaniyang amo sa asawa
(na kiming iniabot naman ito agad sa kaniya, tulad ng nararapat). Binilang
niya ang papel-de-bangko. Isa man dito ay hindi niya gagastusin sa alak.
Hindi na kailanman. Matibay ang pasiya na lumabas siya ng bahay.
Pinagmasdan siya ng mga bata. Saan kayo pupunta, tanong nila. Sinundan
nila ito ng tingin. Papunta ito sa bayan. Nalungkot sila, dahil tiyak nila na uuwi
itong dalang muli ang mga bote ng beer.
Pagkalipas ng isang oras, bumalik ang ama. May bitbit itong malaking
supot na may mas maliit na supot sa loob. Inilapag nito ang dala sa mesa.
Hindi makapaniwala ang mga bata sa kanilang nakita, pero iyon ba'y kahon
ng mga tsokolate? Tumingin silang mabuti. May supot ng ubas at isang
kahon yata ng biskwit. Nagtaka ang mga bata kung ano nga ang laman niyon.
Sabi ng pinakamatandang lalaki'y biskwit; nakakita na siyang maraming
kahon tulad niyon sa tindahan ni Ho Chek sa bayan. Ang giit naman ng
pinakamatandang babae ay kendi, 'yong katulad ng minsa'y ibinigay nila ni
Lau Soh, na nakatira roon sa malaking bahay na pinaglalabhan ng nanay.
Ang kambal ay nagkasiya sa pandidilat at pagngisi sa pananabik; masaya na
sila ano man ang laman niyon. Kaya nagtalo at nanghula ang mga bata.
Takot na hipuin ang yaman na walang senyas sa ama. Inip silang lumabas ito
ng kaniyang kuwarto.
Di nagtagal ay lumabas ito, nakapagpalit na ng damit, at dumiretso sa
mesa. Hindi dumating ang senyas na nagpapahintulot sa mga batang ilapat
ang mga kamay sa pinag-iinteresang yaman. Kinuha nito ang malaking supot
at muling lumabas ng bahay. Hindi matiis na mawala sa mata ang yaman na
wari'y kanila na sana, nagbulingan ang dalawang pinakamatanda nang
matiyak na hindi sila maririnig ng ama. "Tingnan natin kung saan siya
pupunta." Nagpumilit na sumama ang kambal at ang apat ay sumunod nang
malayo-layo sa ama. Sa karaniwang pagkakataon, tiyak na makikita sila nito
at sisigawang bumalik sa bahay, pero ngayo'y nasa isang bagay lamang ang
isip nito at hindi man lang sila napuna.

Dumating ito sa libingan sa tabing gulod. Kahuhukay pa lamang ng
puntod na kaniyang hinintuan. Lumuhod at dinukot ang mga laman ng supot
na dahan-dahang inilapag sa puntod, habang pahikbing nagsalita,
"Pinakamamahal kong anak, walang maiaalay sa iyo ang iyong ama kundi
ang mga ito. Sana'y tanggapin mo." Nagpatuloy itong nakipag-usap sa anak,
habang nagmamasid sa pinagkukublihang mga halaman ang mga bata.
Madilim na ang langit at ang maitim na ulap ay nagbabantang mapunit
anumang saglit, pero patuloy sa pagdarasal at pag-iyak ang ama. Naiwan sa
katawan ang basang kamisadentro. Sa isang iglap, ang kanina pang inip na
inip na mga bata ay dumagsa sa yaman. Sinira ng ulan ang malaking bahagi
niyon, pero sa natira sa kanilang nailigtas nagsalo-salo sila tulad sa isang
piging na alam nilang ‘di nila mararanasang muli.



Anim na Sabado ng Beyblad (Bahagi Lamang)
ni Ferdinand Pisigan Jarin

Unang Sabado ng paglabas niya nang
hilingin na niyang magdiwang ng kaarawan kahit
hindi pa araw. Nangumbida ako ng maraming tao
kasabay ng biling ‘wag kalimutan ang regalo at
pagbati ng “Happy Birthday, Rebo!”. Kailangang di
niya malimutan ang araw na ito. Dapat
pinakamasaya ang Sabadong ito sa lahat ng
Sabado. Maraming-maraming laruan. Stuffed Toys,
Mini-Helicopter, Walkie-Talkie, Crush Gear, Remote
Controlled Cars, at higit sa lahat, ang Beyblade. Ang paborito niyang
Beyblade. Maraming-maraming Beyblade. Tinanggap niya ang lahat ng ito at
marami pang iba sa kaniyang kaarawan. Sa kaniyang pagtuntong sa limang
taon. Kahit di totoo. Kahit hindi pa araw.
Ikalawang Sabado, naki-bertdey naman siya. Pagkatapos ay muling
naglaro ng beyblade kasama ang mga pinsan.
Tatlong araw bago dumating ang ikatlong Sabado, sorpresa ko siyang
dinalaw. Unti-unti na siyang nanghihina. Bihira na siyang ngumiti. Hindi na
niya makuhang laruin ang beyblade bagamat ayaw niya itong bitiwan sa loob
ng kaniyang kamay o di kaya‟y bulsa. Ang nakapagngangalit, unti-unti na
namang nalalagas ang kaniyang buhok. Subalit pinipilit pa rin niyang maging
malakas bagamat talagang di na kaya ng kaniyang paang tumayo ng kahit
ilang sandali man lang. Nakadudukot na rin siya ng mga matitigas na butil ng
dugo sa loob ng kaniyang gilagid.
Sa labas ng bahay na kanilang tinitirhan, lubos kong ikinagulat nang
tanungin niya ako ng; “Tay, may peya a?” (Tay, may pera ka?) Dali-dali kong

hinugot at binuksan ang aking pitaka at ipinakitang mayroon itong laman.
Agad akong nagtanong kung ano ang nais niya na sinagot naman niya ng
agarang pagturo sa isang kalapit na tindahan. Kung mabilis man akong
nakabili ng mga kending kaniyang ipinabili, mas mabilis siyang umalis agad
sa tindahan at nakangiting bumalik sa aming kinauupuan. Naglalambing ang
aking anak. Nang kami’y pumasok na sa loob ng bahay, naiwang nilalanggam
na ang nakabukas ngunit di nagalaw na mga kendi sa aming kinaupuan.
Tuluyan na siyang nakalbo pagsapit ng ikatlong Sabado. Subalit di na
kusang nalagas ang mga buhok. Sa kaniyang muling pagkairita, sinabunutan
niya ang kanyang sarili upang tuluyang matanggal ang mga buhok. Nang
araw na iyon, kinumbida ng isa kong kasama sa trabaho ang isang mascot
upang bigyan ng pribadong pagtatanghal si Rebo nang walang bayad.
Matapos ang pagtatanghal, bagamat di man lang siya makangiti at
makatawa, kitang-kita sa kaniyang mata ang kasiyahan. Isang kasiyahang
unti-unting humina at nawala.
Di na maikakaila ang mabilis na pagkapawi ng lakas ng aking anak
pagsapit ng ikaapat na Sabado. Di na niya makuha pang ipasok ang pisi ng
beyblade upang mapaikot ito. Ramdam na ang pagod at hingal sa kaniyang
pagsasalita. Kaya kahit nang dalhin ko siya sa isang karnabal, isa lamang
ang ninais niyang sakyan. Ang mga maliliit na helicopter na tumataas at
bumababa ang tila oktupos na galamay na bakal. At sa tuwing tataas,
hahanapin ako ng tingin sa baba at malungkot na ngingitian. Pagkababa,
mabilis na siyang nagyayang umuwi. At pagkauwi’y humiga nang humiga at
paulit-ulit na tumingin sa kawalan.
Huling Sabado ng Pebrero ang ikalimang Sabado. Eksaktong
katapusan. Kasabay ng pagtatapos ng Pebrero ay pumanaw ang aking anak.
Ilang sandali matapos ang sabay na paglaglag ng luha sa kaniyang mga
mata at pagtirik ng mata, ibinuga niya ang kaniyang huling hininga. Namatay
siya habang tangan ko sa aking bisig. Hinintay lamang niya ang aking
pagdating. Di na kami nakapag-usap pa dahil pagpasok ko pa lang ng
pintua’y pinakawalan na niya ang sunod-sunod na palahaw ng matinding
sakit na di nais danasin ng kahit sino.
“Sige na, Bo. Salamat sa apat na taon. Mahal ka namin. Paalam.”
Ikaanim na Sabado nang paglabas ni Rebo sa ospital. Huling Sabado
na masisilayan siya ng mga nagmamahal. Wala na ang beyblade at ang mayari
nito. Payapa na silang nakahimlay sa loob ng kabaong. Magkasamang
tutungo sa lugar na walang sakit, walang gutom, walang hirap. Payapang
magpapaikot at iikot. Maglalaro nang maglalaro. Habang kaming mga naiwan
ay paglalabanan at pag-aaralang tanggapin ang kirot ng pagkalungkot.

Maligayang pagdating sa aking Website~