Kay Estella Zeehandelaar
Salin ni Ruth Elynia S. Mabanglo

Mula sa Mga Liham ng Isang Prinsesang Javanese Japara,
Mayo 25, 1899
Ibig na ibig kong makakilala ng isang “babaeng moderno,” iyong
babaeng malaya, nakapagmamalaki’t makaakit ng aking loob! Iyong masaya,
may tiwala sa sarili, masigla’t maagap na hinaharap ang buhay, puno ng tuwa
at sigasig, pinagsisikapan hindi lamang ang sariling kapakanan at kundi
maging ang kabutihan ng buong sangkatauhan.
Buong kasabikan kong sinasalubong ang pagdating ng bagong
panahon; totoong sa puso’t isip ko’y hindi ako nabibilang sa daigdig ng mga
Indian, kundi sa piling ng aking mga puting kapatid na babae na tumatanaw
sa malayong Kanluran.
Kung pahihintulutan lamang ng mga batas ng aking bayan, wala akong
ibig gawin kundi ang ipagkaloob ang sarili sa mga nagtratrabaho’t nagsisikap
na bagong kababaihan ng Europe; subalit nakatali ako sa mga lumang
tradisyong hindi maaaring suwayin. Balang-araw maaaring lumuwag ang tali
at kami’y pawalan,ngunit lubhang malayo pa ang panahong iyon. Alam ko,
maaaring dumating iyon, ngunit baka pagkatapos pa ng tatlo o apat na
henerasyon. Alam mo ba kung paano mahalin ang bago at batang panahong
ito ng buong puso’t kaluluwa kahit nakatali sa lahat ng batas, kaugalian at
kumbensyon ng sariling bayan? Tuwirang sumasalungat sa kaunlarang
hinahangad ko para sa aking mga kababayan ang lahat ng mga institusyon
namin. Wala akong iniisip gabi’t araw kundi ang makagawa ng paraang
malabanan ang mga lumang tradisyon namin. Alam kong para sa aking
sarili’y magagawa kong iwasan o putulin ang mga ito, kaya lamang ay may
mga buklod na matibay pa sa alinmang lumang tradisyon na pumipigil sa
akin; at ito ang pagmamahal na inuukol ko sa mga pinagkakautangan ko ng
buhay, mga taong nararapat kong pasalamatan sa lahat ng bagay. May
karapatan ba akong wasakin ang puso ng mga taong walang naibigay sa akin
kundi pagmamahal at kabutihan, mga taong nag-alaga sa akin ng buong
pagsuyo?

Ngunit hindi lamang tinig nito ang umaabot sa akin; ang malayo,
marikit at bagong-silang na Europe ay nagtutulak sa aking maghangad ng
pagbabago sa kasalukuyang kalagayan. Kahit noong musmos pa ako’y may
pang-akit na sa aking pandinig ang salitang “emansipasyon”; may isang
naiibang kabuluhan ito, isang kahulugang hindi maaabot ng aking pangunawa.
Gumigising ito para hangarin ang pagsasarili at kalayaan- isang
paghahangad na makatayong mag-isa. Ang puso ko’y sinusugatan ng mga
kondisyong nakapaligid sa akin at sa iba, buong lungkot na pinag-aalab ang
mithiin kong magising ang aking bayan.
Patuloy na lumapit ang mga tinig na galing sa malayong lupain,
umaabot sa akin, at sa kasiyahan ng ilang nagmamahal sa akin at sa
kalungkutan ng iba, dala nito ang binhing sumupling sa aking puso, nag-ugat,
sumibol hanggang sa lumakas at sumigla.
Ngayo’y kailangang sabihin ko ang ilang bagay ukol sa sarili upang
magkakilala tayo. Panganay ako sa tatlong babaing anak ng Regent ng
Japara. Ako’y may anim na kapatid na lalaki at babae. Ang lolo kong si
Pangeran Ario Tjondronegoro ng Demak ay isang kilalang lider ng kilusang
progresibo noong kapanahunan niya. Siya rin ang kaun-aunahang regent ng
gitnang Java na nagbukas ng pinto para sa mga panauhin mula sa ibayong
dagat-ang sibilisasyong Kanluran. Lahat ng mga anak niya’y may
edukasyong European, at halos lahat ng iyon (na ang ilan ay patay na
ngayon) ay umiibig o umibig sa kanlurang minana sa kanilang ama; at
nagdulot naman ito sa mga anak nila ng uri ng pagpapalaking nagisnan nila
mismo. Karamihan sa mga pinsan ko’t nakatatandang kapatid na lalaki ay
nag-aral sa Hoogere-Burger School, ang pinakamataas na institusyon ng
karunungang matatagpuan dito sa India. Ang bunso sa tatlong nakatatandang
kapatid kong lalaki’y tatlong taon na ngayong nag-aaral sa Netherlands at
naglilingkod din naman doon bilang sundalo ang dalawa pa. Samantala,
kaming mga babae’y bahagya nang magkaroon ng pagkakataong makapagaral
dahil na rin sa kahigpitan ng aming lumang tradisyon at kumbensyon.
Labag sa aming kaugaliang pag-aralin ang mga babae, lalo’t kailangang
lumabas ng bahay araw-araw para pumasok sa eskwela. Ipinagbabawal ng
aming kaugalian na lumabas man lamang ng bahay ang babae. Hindi kami
pinapayagang pumunta saan man, liban lamang kung sa paaralan, at ang
tanging lugar na pagtuturong maipagmamalaki ng siyudad namin na bukas sa
mga babae ay ang libreng grammar school ng mga European.
Nang tumuntong ako ng ikalabindalawang taong gulang, ako ay itinali
sa bahay-kinailangang “ikahon” ako. Ikinulong ako at pinagbawalang
makipag-uganayan sa mundong nasa labas ng bahay, ang mundong hindi ko
na makikita marahil liban kung kasama ko na ang mapapangasawang
estranghero, isang di-kilalang lalaking pinili ng mga magulang ko, ang

lalaking ipinagkasundo sa akin nang di ko namamalayan. Noong bandang
huli, nalaman kong tinangka ng mga kaibigan kong European na mabago ang
pasyang ito ng mga magulang ko para sa akin, isang musmos pa na
nagmamahal sa buhay, subalit wala silang nagawa. Hindi nahikayat ang mga
magulang ko; nakulong ako nang tuluyan. Apat na mahahabang taon ang
tinagal ko sa pagitan ng makapal na pader, at hindi ko nasilayan minsan man
ang mundong nasa labas.
Hindi ko alam kung paano ko pinalipas ang mga oras. Ang tanging
kaligayahang naiwan sa aki’y pagbabasa ng mga librong Dutch at ang
pakikipagsulatan sa mga kaibigang Dutch na hindi naman ipinagbawal. Ito-ito
lamang ang nag-iisang liwanag na nagpakulay sa hungkag at kainip-inip na
panahong iyon, na kung inalis pa sa akin ay lalo nang nagging kaawa-awa
ang kalagayan ko. Lalo sigurong nawalan ng kabuluhan ang buhay ko’t
kaluluwa. Subalit dumating ang kaibigan ko’t tagapagligtas-ang Diwa ng
panahon; umalingawngaw sa lahat ng dako ang mga yabag niya. Nayanig sa
paglapit niya ang palalo’t matatag na balangkas ng mga lumang tradisyon.
Nabuksan ang mga pintong mahigpit na nakasara, kusa ang iba, ang iba
nama’y pilit at bahagya lamang ngunit bumukas pa rin at pinapasok ang mga
di-inanyayahang panauhin.
Sa wakas, nakita kong muli ang mundo sa labas nang ako’y
maglabing-anim na taon. Salamat sa Diyos! Malalabasan ko ang aking
kulungan nang Malaya at hindi nakatali sa isang kung sinong bridegroom. At
mabilis pang sumunod ang mga pangyayari nagpabalik sa aming mga babae
ng mga nawala naming kalayaan.
Nang sumunod na taon, sa oras ng pagtatalaga sa poder ng bata pang
prinsesa (bilang Reyna Wilhemina ng Netherland), “opisyal” na inihandog sa
amin ng mga magulang namin ang aming kalayaan. Sa kauna-unahang
pagkakataon sa aming buhay, pinayagan kaming umalis sa bayan naming at
pumunta sa siyudad na pinadarausan ng pagdiriwang para sa okasyong iyon.
Anong dakila ng tagumpay iyon! Ang maipakita ng mga kabataang babaeng
tulad namin ang sarili sa labas, na imposibleng mangyari noon. Nasindak ang
“mundo” naging usap-usapan ang “krimeng” iyon na dito’y wala pang
nakagagawa. Nagsaya ang aming mga kaibigang European, at para naman
sa amin, walang reynang yayaman pa sa amin. Subalit hindi pa ako
nasisiyahan. Lagi, ibig kong makarating sa malayo, mas malayo. Wala akong
hangaring makipamista,o malibang. Hindi iyon ang dahilan ng paghahangad
kong magkaroon ng kalayaan. Ibig kong malaya upang makatayo ng mag-isa,
mag-aral, hindi para mapailalim sa sino man, at higit sa lahat, hindi para pagasawahin
nang sapilitan.

Ngunit dapat tayong mag-asawa,dapat, dapat. Ang hindi pag-aasawa
ang pinakamalaking kasalanang magagawa ng isang babaeng Muslim. Ito
ang pinakamalaking maipagkakaloob ng isang katutubong babae sa kanyang
pamilya.
At ang pag-aasawa para sa amin-mababaw pa ngang ekspresyon ang
sabihing miserable. At paano nga ba hindi magkakaganoon, kung tila ginawa
lamang para sa lalaki ang mga batas, kung pabor para sa lalaki at hindi para
sa babae ang batas at kumbensyon; kung ang lahat ng kaluwaga’y para sa
kanya lang.