ang alamat ni prinsesa manorah, ang buwang hugis-suklay

Ang Alamat ni Prinsesa Manorah
(Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta)

Isang alamat na pasalin-salin sa iba’t ibang panahon at henerasyon
mula noong panahon ng Ayutthaya at nagbigay-inspirasyon kay Haring Rama
V ng Thailand.
Si Kinnaree Manorah ay isang prinsesa ng
alamat ng Thai at ang pinakabata sa pitong anak
na kinnaree ng Haring Prathum at Reynang
Jantakinnaree. Siya ay nakatira sa maalamat na
kaharian ng Bundok Grairat. Ang pitong kinnaree
ay kalahating babae at kalahating sisne. Sila’y
nakalilipad at nagagawang itago ang kani-kanilang
pakpak kung kanilang nanaisin.
Sa loob ng kahariang Krairat (Grairat),
nakatago ang kagubatan ng Himmapan kung saan din namamahay ang mga
nakatatakot na nilalang na hindi kilala sa daigdig ng mga tao. Sa loob ng
kagubatan, nakakubli ang maganda at kaaya-ayang lawa kung saan ang
pitong kinnaree ay masayang dumadalaw lalo na sa araw ng Panarasi
(kalakihan ng buwan). Sa di-kalayuan ng lawa, nakatira ang isang ermitanyo
na nagsasagawa ng kaniyang meditasyon.
Isang araw, napadako ang isang binata habang naglalakbay sa
kagubatan ng Himmapan. Siya ay si Prahnbun. Nakita niya ang pitong
kinnaree na masayang nagtatampisaw sa ilog. Namangha siya sa

nakabibighaning kagandahan ni Prinsesa Manorah. Naisip niya na kung
mahuhuli niya ang prinsesa, dadalhin niya ito kay Prinsipe Suton, ang anak
ng Haring Artityawong at Reyna Jantaivee ng Udon Panjah. Tiyak na
matutuwa ang prinsipe at tuluyang mapapaibig ito sa prinsesa. Ngunit
naitanong niya sa sarili kung paano niya ito mahuhuli.
Alam ni Prahnbun na may ermitanyong nakatira sa malapit ng
kagubatan. Pinuntahan niya ito upang magpatulong sa kaniyang balak. Sinabi
sa kaniya ng ermitanyo na napakahirap ang manghuli ng kinnaree dahil agadagad
itong lumilipad kapag tinatakot. Ngunit naisip ng ermitanyo na may
isang dragon na nakatira sa pinakasulok-sulukan ng kagubatan na maaaring
makatulong sa kanila. Nagpasalamat ang binata sa ermitanyo at
nagmamadaling lumisan upang hanapin ang dragon.
Hindi natuwa ang dragon nang marinig ang balak ni Prahnbun, ngunit
napapayag din itong bigyan niya si Prahnbun ng makapangyarihang lubid na
siyang panghuhuli niya sa Prinsesa Manorah. Nagpasalamat ang binata at
patakbong umalis na dala-dala ang makapangyarihang lubid at patagong
tinungo ang ilog kung saan naglalaro ang mga kinnaree.
Habang abala sa paglalaro ang mga kinnaree, inihagis ni Prahnbun
ang lubid at matagumpay na nahuli si Prinsesa Manorah. Ganun na lamang
ang pagkaawa ng ibang mga kapatid ng prinsesa. Ngunit sila’y walang
nagawa kundi agad-agad na lumipad dahil sa takot na sila rin ay
paghuhulihin.
Itinali nang mahigpit ni Prahnbun ang pakpak ni Prinsesa Manorah
upang hindi makawala at tuluyang madala pabalik sa Udon Panjah at
maibigay kay Prinsipe Suton na noo’y naglalakbay rin sakay sa kabayo
papunta sa kagubatan. Nakasalubong niya si Prahnbun dala-dala si Prinsesa
Manorah. Agad-agad na naakit sa kagandahan ni Prinsesa Manorah ang
prinsipe.
Nang isalaysay ni Prahnbun kay Prinsipe Suton ang dahilan kung bakit
niya hinuli at dinala ang prinsesa sa harap niya, nagpasalamat ang prinsipe at
binayaran siya nito ng napakalaking halaga.
Nagbalik ang prinsipe sa kaniyang palasyo dala-dala si Prinsesa
Manorah kung saan umusbong ang isang tunay na pag-ibig sa isa’t isa. Nang
sabihin ng prinsipe sa kaniyang inang prinsesa at amang hari ang buong
pangyayari, masayang-masaya sila at agad-agad nagbalak na magsagawa
ng kasal para kina Prinsipe Suton at Prisesa Manorah.

Bumalik sila sa palasyo ng Udon Panjah kung saan isinagawa ang
kasal at tuluyang namuhay nang masaya’t matiwasay habambuhay



Ang Buwang Hugis-Suklay
(Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta)

Noong unang panahon, may isang
mangingisda na nagpaalam sa kaniyang asawa na
lumuwas sa kabayanan upang mamili ng mga gamit
sa pangingisda.
Nagpabili ang kaniyang asawa ng kendi para
sa kaniyang anak na lalaki, at isang suklay na hugis
buwan.
Sinabi ng kaniyang asawa na upang hindi niya makalimutan, tumingala
lamang siya sa kalangitan at makikita niya ang buwang hugis-suklay.
Sa araw na iyon, ang buwan ay talaga namang magsisimula nang
maging hugis-suklay.
Nagsimulang humayo ang mangingisda at matapos ang maraming
araw at gabi ng paglalakbay, narating niya ang kabayanan.
Agad-agad niyang binili ang mga kagamitan sa pangingisda at ang
kendi para sa anak. Ngunit sa kasamaang palad, nakalimutan niya ang
ipinagbilin ng asawa na dapat bilhin. Naghalughog siya sa buong tindahan
upang maalala lamang niya ang ipinabili ng asawa. Napansin ito ng
tagapangalaga ng tindahan.
“Maaari ko po ba kayong tulungan?,” tanong ng tagapangalaga sa
mangingisda.
“Hinahanap ko ang ipinabibili ng aking mahal na asawa.” tugon naman
niya.
“Pampapula ho ban g labi?”
“Hindi.”
“Pitaka?”
“Hindi rin.”
“Unan?”
“Unan? Naaalala ko na! Sinabi niyang tumingala ako sa buwan.”
Masayang tugon ng mangingisda. (Sa orihinal na teksto, ginamit ang salitang
spoon upang magkasintunog sa moon. Sa salin na ito, ginamit ng

tagapagsalin ang salitang unan upang maging magkasintunog sa salitang
buwan.)
Tumingala ang tagapangalaga at nakita ang bilog na bilog na buwan
na siya ring nakita ng mangingisda sa kaniyang pagdating sa kabayanan
mula sa mahabang paglalakbay.
“Alam ko na. Makikipagpustahan ako sa ‘yo. Ito ang gusto ng asawa
mong bilhin mo para sa kaniya,” panghahamon ng tagabantay ng tindahan.
Agad-agad na inilagay ng tagabantay ang bilog na bagay sa isang
supot. Binayaran ito ng mangingisda at lumisan.
Sa kaniyang pagdating, nadatnan niya ang nag-aabang niyang asawa,
anak, ang kaniyang ina at ama.
“Kumuha ka ng kendi,” ang sabi niya sa kaniyang anak.
“Natandaan mo ba kung anong ipinabili ko sa ‘yo?,” ang tanong ng
kaniyang asawa.
Masayang itinuro ng mangingisda ang lukbutan na kinalalagyan ng
kaniyang binili para sa asawa.
“Wala naman dito ang suklay na hugis-buwan,” pasigaw na sabi ng
asawa.
Lumapit ang mangingisda sa kinalalagyan ng lukbutan, dinukot ang
supot at inabot sa asawa.
Pinunit ng asawa ang supot at nakita ang sarili sa salamin kasabay ng
panghahamak.
Ganoon na lamang ang pagkabigla ng mangingisda sa naging
reaksiyon ng asawa.
“Bakit ka nagdala ng mia noi? Ito’y isang pang-aalipusta!” pasigaw ng
asawa.
(Ang mia noi ay mga salitang Lao na katumbas ng pangalawang
asawa na mas bata sa unang asawa. Ito’y bahagi ng lipunang Thai at Lao.)
Hinablot ng ina ng lalaki ang salamin at nagwika.

“Nakakadiri ka nga. Nagdala ka ng mia noi, na napakatanda na at
nangungulubot pa. Paano mo ito nagagawa?”
Tumayo ang kaniyang anak na noo’y nakaupo malapit sa kaniyang lola
at hinablot ang salamin.
“Lolo, tingnan ninyo. Kinuha niya ang aking kendi at kinakain pa.”
pagalit na sabi ng bata.
“Tingnan ko nga ang masamang taong ito.” Hinablot ng lolo ang
salamin mula sa bata. “Iniismiran pa ako ng kontrabidang ito! Sasaksakin ko
nga ng aking patalim.”
Inilapag sa sahig ng lolo ang salamin at inundayan ng saksak.
“Sasaksakin din niya ako!” sigaw ng lolo.
Nang makita ito ng lolo, siya’y galit na galit na sinaksak ang salamin at
tuluyang nabasag.
“Ngayon ay hindi ka na makagagambala pa sa kahit sino!” ang sabi ng
lolo.